Gisteren werd ik, (opnieuw, blijkbaar is het de fase waarin ik me bevind), geconfronteerd met de beperkingen van mijn lijf en met het feit dat daar blijkbaar zaken veranderen. Met andere woorden: tijdens een intervisiedag van mijn opleiding voelde ik, terwijl ik bezig was met een van de oefeningen plotseling een felle pijnscheut door mijn linkerkuit schieten en zat ik vervolgens mijn geblesseerde kuit in te smeren met ‘Bastaardsmeerwortelzalf’ die door bezorgde studiegenoten was gehaald bij de drogisterij om de hoek.
En nu volg ik niet voor niets een opleiding tot lichaamsgericht therapeut en mijn neiging is dan ook te bedenken wat deze gebeurtenis mij wil vertellen. Welke boodschap geeft mijn lijf me? Draag ik te veel, moet ik een stap zetten, welke angst houdt me tegen? En terwijl deze vragen me volop bezig hielden, las ik het volgende verhaal over het vangen van apen:
In sommige dorpen in Aziatische landen gebruiken dorpelingen een lampetkan – een vaas met een nauwe hals en een dikke buik – die ze aan de stam van een boom hangen. Ze stoppen er noten in en andere etenswaren die apen nog meer lekker vinden. Gedurende de nacht klimt een aap uit de boom en stopt zijn hand in de lange hals. Hij pakt de lekkernij en zijn hand maakt daarbij een vuist. Dat betekent dat hij te groot is om weer terug te kunnen door de nauwe hals en hij zit gevangen. ’s Ochtends komen de dorpelingen langs en geven de aap een klap op zijn kop.
Het punt is natuurlijk: Als je vrij wilt zijn, hoef je alleen maar los te laten. In mijn geval misschien wel het loslaten van ‘verklaringen’, het zoeken naar ‘waarom’ waarmee ik weg ga van het besef dat ik blijkbaar niet alles meer kan. Bij dat gevoel kunnen blijven is volgens mij het loslaten in het verhaaltje over de apen.
Ik voel dat mijn vuist zich langzaam iets ontspant….